(Bu mektup Ahmet Altan’a gönderilmiştir.)

Yazılarını, kitaplarını okurken sanki sen ailemden biriymişsin; Yılmaz ağabeyim ya da Adnan ağabeyimmişsin de, bize bir şeyler anlatıyormuşsun gibi hissediyorum.

Bunun ne kadar doyumsuz bir lezzette olduğunu sen bile tahmin edemezsin… Hele de onları bu kadar özlemişken.

Sonra durup düşünüyorum.”Ne alaka be kızım…” diyorum. Ben Doğu’da bir köyde büyümüş köylü kızı, sen balkon çocuğu. İçinde büyüdüğümüz koşullar mukayese dahi edilemez.

Eeee, nasıl oluyor peki??!! Nasıl oluyor da bu kadar benim ailemden biri olabiliyor? Hele ille de Adnan ve Yılmaz gibi… Anlamlandıramıyorum.

Yeterli değil bildiklerim, öğrenebildiklerim… Senin yüreğinden geçenler nasıl oluyor da bende yankı buluyor? Adnan ”aklın yolu birdir” derdi. Bir tek bu şekilde açıklayabiliyorum hissettiklerim yüzünden kafamda oluşan çıkmazı. Ve açıklayamasam da sen bizden birisin.

Yaşadıklarımızın tanığı, sözcüsü, gözcüsü… Sen.

Peruze Duman